Eιδική Διαδρομή
? ή πώς δύο απογεύματα στην αυτοσχέδια χωμάτινη πίστα του Auto Festival υποσκελίζουν σε
συναισθήματα και εντυπώσεις τις καλύτερες αυτοκινητικές στιγμές που ζήσαμε έναν ολόκληρο
χρόνο. Tα παιδία παίζει; Eυτυχώς!
Kείμενο: Nίκος Kουνίτης
Φωτογραφίες: Nίκος Mαρκομπότσαρης, Θάνος Hλιόπουλος
? ― Λοιπόν, φόρα αυτό το αδιάβροχο παντελόνι, τράβα το όσο πιο ψηλά πάει, μπες και οδήγα.
― Tι, πώς, γιατί;
― Λίγα λόγια. Mπες μέσα.
Λίγο αργότερα ο κόσμος μοιάζει αλλιώτικος μέσα από τα σιδηρόφρακτα «παράθυρα» του
χωμάτινου καρτ. Περιθώρια για βαθύτερους συλλογισμούς ή εξοικείωση δεν υπάρχουν.
Eναλλακτική, καμία. O βομβαρδισμός υποδείξεων και συστάσεων από το Δημήτρη Bαζάκα είναι
τέτοιος, που μπροστά στον επίδοξο οδηγό ο Mπιν Λάντεν μοιάζει τουρίστας.
― Γκάζι, φρένο με δύο πεντάλ, για δεξί και αριστερό πόδι, συμπλέκτης. Kιβώτιο σειριακό,
και με σύνεση το γκάζι, γιατί δεν έχει λάστιχα και γυρνάει με το παραμικρό. Aν σου
σβήσει, ενώνεις αυτά τα δύο καλώδια και παίρνει μπροστά χωρίς γκάζι. Ξεκίνα!
Ένα τέταρτο αργότερα η προσπάθεια για αποβίβαση από το μικρό καρτ αποδεικνύεται μάταιη.
Mα, πώς μπήκα εδώ μέσα; Πώς χώρεσα μεταξύ άνω και κάτω ρολ μπαρ; «Tο τιμόνι?» A, μάλιστα.
Mόνο μία λέξη από το Δημήτρη και όλα γίνονται πολύ απλά. Tο τιμόνι είναι, βέβαια,
αποσπώμενο. Aλά Formula 1.
? Mόλις ηρεμήσεις λίγο, και οπωσδήποτε μετά το πρώτο τσιγάρο ή κατά τη διάρκεια αυτού, το
μυαλό αρχίζει και επεξεργάζεται τις εικόνες που σε πραγματικό χρόνο έμοιαζαν πολύ, μα
πολύ γρήγορες για να μπορέσουν να? αποθηκευτούν! Tι πράγμα ήταν αυτό, Παναγίτσα μου;
Γιατί βουίζουν τα αφτιά μου; Ποια Porsche και ποιο WRX, ποιος, πού, γιατί, πώς;
Σταματήστε την εκτύπωση του περιοδικού! Nα αλλάξουμε στη στήλη «Tα αγαπημένα μας», των
Aριστείων, την GT2 με το χωμάτινο καρτ. Tώρα αμέσως. Tι; Φτου, γαμώ το. ¶λλαξε ο χρόνος.
Eίμαστε στο 2002. Δεν πειράζει, και στο τέλος αυτής της χρονιάς θα έχουμε Aριστεία, έτσι
δεν είναι;
«Σου άρεσε;» O Σ.X. (λείπει ο Mάρτης απ? τη Σαρακοστή;), με ένα χαμόγελο από το ένα αφτί
ίσαμε το άλλο, περιμένει την αναφορά εντυπώσεων. Tι να πρωτοπείς, από πού να ξεκινήσεις
και πού να καταλήξεις! Mοναδικό μέλημα του οδηγού σε αυτό το? πράγμα των 300 κιλών και
100 ίππων είναι πώς θα κρατήσει γυρισμένο σε όλες ανεξαιρέτως τις στροφές! Θέλει, δε
θέλει! Eίναι παιχνίδι που σε προκαλεί να διασκεδάσεις και όχι να γράψεις ιδανικές τροχιές
και χρόνους. Mπορείς φυσικά, αλλά ποιος αλλάζει τη διασκέδαση με μια επίδοση; Eμείς,
πάντως, όχι! Oύτε ο Σ.X. μήτε ο A.T., που συμπλήρωναν την τριάδα των? δοκιμαστών ημέρας,
αναλώθηκαν σε γραμμές και τέτοιες αηδίες. Όλο με το πλάι!
«Kαι το Escort κάπως έτσι είναι». Aχά, εξ ου και το χαμόγελο στο πρόσωπο του Σ.X? Mόλις
αποβιβάστηκε από το αγωνιστικό MkII του Tάκη Σκαλτσά με τα ―ειδικά, για την περίσταση,
επιλεγμένα― λιώμενα χωμάτινα? Γιοκοτσόκο. «Πήραμε το ρίσκο, κ. Kουνίτη μου», για δεύτερη,
μάλιστα, φορά μέσα στην τρέχουσα βδομάδα. Mια τυχαία (;) διέλευση από την πίστα με το
Impreza STi και μια δήθεν στάση για καλημέρα στον «πιστάρχη» Παύλο Mοσχούτη, μερικές
μέρες νωρίτερα, κατέληξαν σε «συγκριτικό» μεταξύ Subaru και του επίσης? τυχαία
παρευρισκόμενου EVO VI του κ. Πίτσου. Στο χώμα, βέβαια. (Συγγνώμη, κ. Kλούβα, αλλά όντως
πήραμε το ρίσκο!) Tα? κατόπιν εορτής ανέλαβε ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών, ο κ.
Γενεράλης. Πόσα κιλά χώμα βγάλαμε από τις ζάντες;
? Escortάρα λοιπόν, και το νέο συγκριτικό έχει ήδη στηθεί! Xωρίς όργανα μέτρησης,
δυναμόμετρα και ατελείωτες συζητήσεις (το μόνο που απασχόλησε επί ημίωρο τους Σ.X., Παύλο
Mοσχούτη και Tάκη Σκαλτσά ήταν η ακριβής σχέση μετάδοσης του διαφορικού. Tελικά 4,6 ή
4,63 ήταν, βρε παιδιά;), αφού εδώ μόνο η αίσθηση μετράει.
Mε τον Παύλο Mοσχού στο? δεξί μπάκετ (εδώ πληρώνονται όλα), η αποστολή ξεκινά. Eίναι
γεγονός πως το MkII με τις παρούσες? προδιαγραφές γυρνάει το ίδιο εύκολα με το αγωνιστικό
καρτ και ελέγχεται το ίδιο ―αν όχι περισσότερο― απλώς χάρη στο κατά πολύ ελαφρύτερο
τιμόνι. Δεν παύει, όμως, να είναι αληθινό αυτοκίνητο, και μάλιστα ξένο (!), που απαιτεί
σεβασμό και τη δέουσα προσοχή στις υπερβολές. Φαίνεται σίγουρα πιο δυσκίνητο μέσα στην
πίστα ―πάντα με «σκασμένη» δευτέρα, άντε, το πολύ πολύ τρίτη― σε σχέση με το διαόλι του
Bαζάκα. Yποκειμενικό, σίγουρα, το συναίσθημα, αλλά από τη θέση του οδηγού του καρτ έχεις
την εντύπωση πως ακόμα και πέντε, έξι τούμπες να φας δεν τρέχει και τίποτα? Aντίθετα, το
αυτοκίνητο είναι αυτοκίνητο. Kαι ο συνοδηγός ―για την περίσταση―, ιδιαίτερα ανήσυχος: «E,
τόσους γύρους κάναμε! Δε βγαίνουμε σιγά σιγά;» Όχι και τόσο εύκολα. Eίπαμε, εδώ
πληρώνονται όλα: Λίμνες, Eξαμίλια, και έχουμε και κάτι ψιλά ακόμα από το χωμάτινο Oλύμπιο
για την επόμενη φορά?
? Πάντως, στο συγκριτικό, η ετυμηγορία είναι αμετάκλητη: καρτ και πάλι καρτ (πότε το
αγοράζουμε, αφεντικό;). Kι ας είναι αρκετά φτηνότερο το Escort (ω, ναι: 1 εκατ. δρχ.
αγορά ―συγγνώμη, 2.934,703 ευρώ― και αρκετή προσωπική εργασία), κι ας έκανε ό,τι μπορούσε
ο κ. Tάκης για να μας πείσει ότι ποτέ δε σκοτώνουν τα καθαρόαιμα άλογα όταν γεράσουν, ο
οποίος με άψογο οδηγικό στιλ άλλων εποχών ―πάντα με τα ανάποδα, εννοείται―, γεγονός που
του έδωσε τον τίτλο του «πρωταθλητή» ημέρας (οχ, πάει η αύξηση?). Φυσικά της ημέρας, αφού
όλοι οι παριστάμενοι συμφώνησαν σε ένα τουλάχιστον πράγμα (δηλαδή σε δύο, αν υπολογίσει
κανείς και την ομοφωνία για την επίσκεψη σε ταβέρνα της περιοχής), ότι έπεται συνέχεια!_
N. K.
BOX
¶σχετο, αλλά καλό
Ένας συντάκτης βρίσκεται στο ταχυδρομείο και παραδίδει ένα δέμα με προορισμό τη Γερμανία.
H υπάλληλος το ζυγίζει, υπολογίζει το κόστος και ρωτά: «Θα πληρώσετε σε ευρώ ή σε?
χρήματα;» «Θα προτιμήσω τον αντιπραγματισμό!» είναι η μοναδική αποστομωτική απάντηση, αν
αντιμετωπίσετε τέτοιο δίλημμα!